مرور فیلم «سگ‌مَرد»، یکی از آثار بخش اصلی جشنوارهٔ ونیز | پادزهرِ رنج عشق است

خلاصهٔ داستان

داگلاس مردی جوان است که زندگی پیچیده‌ای داشته است. چنان‌که از گذشته‌نما (= فلش‌بک) می‌فهمیم، پدر خشن داگلاس، زمانی که او کودک بوده است، به انواع روش‌ها سخت تنبیهش می‌کرده است، تا آنجا که یک بار پسر خود را درون قفس سگ‌ها می‌اندازد. پسر که امروز دیگر مستقل شده ــ و البته ویلچرنشین است ــ حالا برای خودش یک دسته سگ جمع کرده که درست مثل فرزند با آن‌ها رفتار می‌کند. سگ‌ها هم کاملاً مطیع او هستند و هر کاری برای صاحبشان می‌کنند، هر کاری، از جمله اعمال تبهکارانه.

پادزهرِ رنج عشق است | مرور فیلم «سگ‌مَرد»، نمایندهٔ فرانسه در بخش اصلی جشنوارهٔ ونیز

سخن کارگردان

«آن‌گاه که انسان به‌دردسر می‌افتد، خدا سگی به‌سوی او می‌فرستد.» (آلفونس دو لامارتین)

این فیلم، تا حدی، مُلهَم از مقاله‌ای است که زمانی خواندم، دربارهٔ خانواده‌ای فرانسوی که فرزند خود را در پنج‌سالگی به قفس انداختند. پرسش پیش آمد که این کار از نظر ذهنی با فرد چه می‌کند؛ شخصْ چگونه دوام می‌آورد و با رنج خود چه می‌کند؟ می‌خواستم این ایده را از خلال سگ‌مرد بررسی کنم. رنجْ وجه مشترک همهٔ ماست و تنها پادزهر در برابر آن عشق است. جامعه به شما کمک نمی‌کند، اما عشق می‌تواند در بهبودی کمک‌حال باشد، همچون عشق دسته‌ای از سگان که داگمن جمع کرده و التیام‌بخش‌اند. سگ‌مرد بدون کلب لندری جونز فیلم نمی‌بود. این شخصیت پیچیده کسی را می‌طلبید که بتواند چالش‌ها را، غم و اندوه را، میل را، قدرت را، وضع بغرنج را تجسم بخشد. مردم فیلم‌ها را تماشا می‌کنند که قِسمی از حقیقت را از داستان برگیرند، گو اینکه می‌دانند خیالی است. من می‌خواستم، تا جایی که می‌توانم، در فیلم صادقانه عمل کنم. می‌خواهم که شما در قبال قهرمان داستان احساسی داشته باشید، در برابر کارهایی که نوعاً انجام می‌دهد و کارهایی که در پاسخ به رنجی که از سر گذرانده است انجام می‌دهد.

۰۲:۴۴

مرور فیلم «سگ‌مَرد»، یکی از آثار بخش اصلی جشنوارهٔ ونیز | پادزهرِ رنج عشق است

مشخصات

خلاصهٔ داستان

سخن کارگردان